Superhost in de schijnwerpers: weer een levendige sfeer in huis na een verlies

Superhost Marianne was plotseling alleen in de woning die zij en haar man voor zijn overlijden samen hadden gerenoveerd. Om zichzelf door het verlies te slepen, begon ze haar eigen bedrijf en stelde ze haar woning in Californië open voor gasten van over de hele wereld. In haar eigen woorden vertelt ze hoe verhuren haar leven een nieuwe betekenis heeft gegeven en wat het betekent om als vrouw te ondernemen:

Het was goed voor me om weer mensen en leven in mijn woning te hebben.

Toen ik Mike verloor, was er een enorm gevoel van verlies, leegte, een gat. Hij onderging een routine-operatie in mei 2017, maar er deden zich complicaties voor en hij overleefde het niet. Vier dagen daarvoor hadden we ons 26-jarige jubileum gevierd.

Mijn dochter kwam weer bij me wonen om me gezelschap te houden. Bijna een jaar later vertrok ze weer en was ik opeens helemaal alleen thuis.

Ik herinner me geen specifiek moment of speciale reden waarom ik met verhuren ben begonnen. Maar het bleef maar door mijn hoofd spoken. In september 2017 ging ik op reis om vrienden in Oregon te bezoeken. Daar verbleef ik in een Airbnb. De host was een hele aardige kerel en ik vertelde hem wat me was overkomen. Toen begon ik te beseffen dat ik zelf ook host zou kunnen worden.

Toen mijn man overleed, werd zijn pensioen niet langer uitbetaald. Dat was een groot inkomstenverlies. Ik werk als zelfstandige, als lerares, schrijfster en tuinarchitecte. Maar ik kon me nergens op concentreren.

In mijn gedachten was Airbnb een eenvoudige bron van inkomsten. Maar je moet er hard voor werken. En als alleenstaande vrouw maakte ik me ook wel zorgen over mijn veiligheid. Ik heb sloten gekocht voor de kamers van de gasten en voor mijn eigen kamer, maar ik heb die van mij geloof ik maar één keer gebruikt, toen een kerel 's avonds heel laat aankwam. Een vriend van me die zelf ook verhuurt, stelde voor dat ik de beschrijving van mijn woning zodanig zou opstellen dat ik het soort mensen zou aantrekken dat ik zelf graag wilde verwelkomen. Tot nu lijkt dat te hebben gewerkt. Misschien is het naïef, maar ik heb over het algemeen het gevoel dat mensen geen kwade bedoelingen hebben.

Verhuren was voor mij een manier om me minder af te zonderen. Het werd een reden om de woning proper te houden, een reden om me sterk te houden. Soms moet je je moed een beetje bijeenrapen. Dat was allemaal positief.

Ik denk aan Mike bij elke persoon die mijn woning binnenkomt. Het is triestig, maar tegelijkertijd geeft het me kracht.

Hij werkte graag aan deze woning. Hij was timmerman. Toen we het huis in 1995 kochten, was het echt aan een stevige opknapbeurt toe. Hij heeft het omgetoverd tot zo'n mooie plek om te wonen. Als mensen binnenkomen en zeggen hoe mooi het houtwerk is, voel ik zijn ziel, zijn energie.

Ik voel me zo trots. Namens ons allebei. Het is fijn dat ik dat kan delen.

In het begin vertelde ik aan gasten dat ik net mijn man verloren had. Beetje bij beetje werd dat niet meer het eerste wat ik met ze deelde.

Ik ben ontzettend gezegend met de gasten die ik heb gehad. Ik woon in Santa Monica, dus mijn gasten willen naar het strand, de pier en naar Venice. Ik zag ze maar amper. Dat was perfect, want ik had nog steeds veel ruimte en rust nodig.

Af en toe babbelden we wat bij een kopje koffie of zaten we met een glas wijn op de schommel op de veranda in het zachte zeebriesje. Sommige gasten waren gewoon zulke lieve mensen om mee te babbelen. Het diende voor mij als een herinnering dat het leven gewoon doorgaat, hoe cliché dat ook klinkt.

Eén van mijn gasten was een jonge vrouw. Ik had haar niet verteld dat Mike overleden was, maar ze merkte misschien zijn foto's in de woning wel op. Ze vertelde me dat haar vriend een paar maanden eerder bij een ongeluk was omgekomen. Zo bevond ik mij in de ongelooflijke positie om niet alleen mijn woning open te stellen, maar ook om haar de gelegenheid te geven om over haar verlies te praten met iemand die het echt begreep. En voor mij was zij iemand met wie ik over Mike kon praten. We deelden op een ongelooflijke manier iets met elkaar. We hebben elkaar nog een paar keer berichtjes gestuurd. Ik weet niet of ze ooit nog terug zal komen, maar we hebben eventjes een rol in elkaars levens gespeeld.

Als hosts delen we onze ruimtes, maar soms delen we nog zoveel meer.

Door mijn woning open te stellen, was ik in staat om een ander iets te bieden, ook al voelde ik me enorm uitgeput.

Nu heb ik mijn eigen bedrijf. Er valt veel voor te zeggen om je eigen baas te zijn en de volledige controle te hebben over hoe je leven zich verder ontwikkelt. Je krijgt als vrouw echt een krachtig gevoel wanneer je je eigen bedrijf runt.

Sommige mensen vinden het misschien een beetje zweverig klinken, maar er is iets magisch aan het verwelkomen van een vreemde. We zijn als hosts eigenlijk gidsen voor vermoeide reizigers. Als je pijn en verdriet hebt of eenzaam bent, werken interactie en verbinding een beetje helend.

Foto's: met dank aan Marianne